De kajuiten krijgen vorm. De binnenmuren komen op hun plaats!

Toen mijn pootjes pijn deden aan het einde van mijn vorige verhaal, had ik jullie een raadsel opgegeven. En, heb je het opgelost?

Moeilijk, hé? Tja, hoe kan je nu rechte muren maken en de deuren in hangen in een schip? Met een waterpas of een schietlood ga je niet ver geraken. Zodra je gewicht naar voren brengt, gaat het schip meer naar voren hellen en omgekeerd…

Ik zie maar 1 oplossing: meten, meten en nog eens meten! Met een grote winkelhaak en veel passen, kregen mijn baasjes toch alle wanden haaks op de vloer en evenwijdig aan elkaar. Zou Boef ook een pootje hebben geholpen, denk je? Ik denk het wel. Na iedere werkdag was hij in ieder geval erg moe en vuil!

Werken aan het stuurhuis

Het originele stuurhuis was maar klein. Een stuurwiel, een kaartentafel met de bediening van de motor en nog een stoel. Zo is dat op de meeste vrachtschepen.

Maar mijn baasjes wilden graag al hun gasten tegelijk in het stuurhuis laten zitten. Zo kunnen ze altijd kijken hoe schipper Maurits het schip manoeuvreert in de sluizen en door de bochten van het water. Ja, ook op het water zijn er haarspeldbochten!

Rondom rond kwamen er ramen om alles goed te kunnen zien. De vloer moest wat opgehoogd worden. Dan kunnen de mensen ook zittend naar buiten kijken. Of ze lopen door die deur naar buiten om op het zonnedek te gaan zitten!

Na de vloer komt er ook een echt dak. Dan lijkt het ineens heel wat meer, niet?

Nieuwe scheepsmotor in de machinekamer

De motor is het hart van het schip. Zolang het goed klopt, kan het schip varen.

Zat er dan geen motor in het schip, toen mijn baasjes het kochten? Toch wel! Alles was zo zwart in de machinekamer, dat ze pas met flitslicht konden zien welke motor er eigenlijk in stond: een Glockner Deutz. Ken je dat? Ik heb er eerlijk gezegd weinig verstand van…

Zo op het eerste zicht was de motor goed geconserveerd voordat de oude eigenaar het schip stil legde. Toch moest er veel aan nagekeken worden en dat kost allemaal ook centjes. En zou het resultaat dan een betrouwbare motor opleveren?

Mijn baasjes kozen voor zekerheid en lieten een nieuwe motor installeren: een DAF 615. Die bleek ook kleiner te zijn dan de oude motor en zo was er plots meer plaats in de machinekamer!

Ieder schip heeft een scheepsbel!

Tussen de werken door, kregen ze plots een cadeautje! Bevriende schippers vonden dat er nog een scheepsbel ontbrak. Nee, die driekleur is nu veranderd in een mooie bronskleur. We varen immers onder een Belgische vlag, hé! En weet je waar hij nu hangt? Direct naast de deur, boven de kaartentafel. Wil je hem eens luiden wanneer je aan boord komt? Pas op, want dat kost je wel een rondje…

Die bel heeft ook een echte functie, hoor. Daarmee moeten soms signalen gegeven worden naar andere schepen. Dat is nog een oude traditie, die nu amper nog gebruikt wordt. Ik zal het eens voor je opzoeken, hoe het precies zit…

Het is juni 1999… en de verbouwingen zijn bijna klaar!

Er leek geen einde aan te komen. Altijd was er weer een klus die moest aangepakt worden…

Maar kijk: het einde kwam toch in zicht. De kajuiten en de inrichting was klaar. De motor was aangesloten. Buiten zie je al bijna geen verschil meer met hoe het nu is, niet? Dief houdt alles goed in de gaten. Jaja, hij had geen moeite om via dat laddertje aan boord te komen. Knap, hé? Maar voor de gasten moest en natuurlijk nog een echte gangway (= een loopbrug) komen.

En binnen mochten eindelijk de meubels op hun plaats komen. Ook de eigen spullen kregen een plekje in de kleine roef. Het was allemaal passen en meten. Wat er niet in paste, kreeg een andere bestemming… Het huurhuis werd ondertussen ongezellig leeg. Maurits sliep nu al aan boord. Olga & Boef reden nog op & neer en sliepen in het huurhuis. Het werden nu zelfs nog langere werkdagen… het einde kwam in zicht en de 1e gasten hadden al geboekt!

En dan is het feest: inhuldiging en de nieuwe naam!

Het schip is eindelijk klaar! Dat moest gevierd worden. De nieuwe naam stond op de boeg. Volgens de traditie moest die nog ingehuldigd worden. En zoveel mensen waren toch nieuwsgierig naar het resultaat.

Na al dat harde werken was het hoog tijd voor een feestje… Of eigenlijk groot feest! Er gingen veel uitnodigingen de deur uit en tot Olga & Maurits verrassing kwam zowat iedereen. Het werd een blij weerzien van vrienden en familie.

Al die mensen konden natuurlijk niet op het schip feesten. Daarvoor werd een feesttent voorzien en toiletten en hapjes en drankjes en vlaggetjes… zoveel plezier… Boef heeft vast heel veel knuffels gekregen!

Mochten de mensen dan niet aan bord komen? Jawel: ze kregen met een paar tegelijk een rondleiding. En weet je hoe nieuwsgierig mensen kunnen zijn? Ik zal het je vertellen: Olga’s broer had ook geholpen bij de laatste loodjes. Hij had rode linten gespannen bij de deur van de kajuiten. Daar konden de mensen kijken, maar niet aankomen. Maar in het stuurhuis waren ook kasten, zonder sleutel. Daar had Olga’s broer wat op gevonden: hij plakte een papier in de kast met de tekst „dit gaat echt te ver“… Heel veel mensen vertelden dat ze die tekst zo grappig vonden!

Het was mooi weer en er was feest! Tot in de kleine uurtjes werd er gebabbeld…

En zo begonnen de vaarvakanties met mijn huisboot. Het is al meer dan 20 jaar geleden en ver voor mijn tijd. Gelukkig hebben mijn voorgangers, Boef & Dief de verhalen aan mij doorverteld. Ze spreken van een olifantengeheugen, maar je moet ons, honden, ook niet onderschatten!

Zo, nu heb je het hele verhaal van de verbouwing gehoord. Ik ben toch blij dat het af is… mijn hondenpootje kreeg soms wat kramp van dat geschrijf.

Wat wil je nu de volgende keer graag horen? Ben je nieuwsgierig naar iets uit mijn leven als scheepshond? Laat het maar weten, hé?

Tot de volgende keer!

PS Ben je benieuwd naar het interieur van mijn huis-boot?

Dat kan je lezen in de eerste blogs van mijn poot. Je maakt dan ook kennis met mijn voorganger Dief!