Mijn eerste sneeuw!

Sneeuw is lekker

Onlangs gingen we wandelen samen met mijn poedel vriendjes. Direct vonden we het kouder dan we gedacht hadden. Flink de pas erin om warm te blijven! Dat hielp wel even, maar de lucht kreeg toch een dreigende kleur. En ja hoor, er viel iets wit, koud en nat uit de lucht. Nu ben ik geen fan van een flinke bui. Dan wil ik liever schuilen. Er is toch geen zinnige hond die dan wilt voort wandelen? Wel dit witte spul was nog erger: het bleef plakken aan mijn vel al schudde ik me zo hard ik kon. En baasje Olga? Die stond te lachen! “Dat is nu sneeuw Noty! Je bent al bijna 3 jaar en je kent nog geen sneeuw. Hoog tijd om dat te veranderen!”

Kerk in de sneeuw

En ze hield woord. Enkele dagen later reden we zo’n 2,5 uur richting zuidoost. Eerst kende ik de weg nog wel: dat is zo’n beetje dezelfde weg die we ook varen van Oudenaarde naar Maasmechelen. Pas na Liège bogen we verder zuid. Ook het landschap begon nu duidelijk te veranderen. Eerst waren er alleen hier en daar in de schaduw witte plekken te zien. Flinke stukken met vorst, denk ik toch? Maar al gauw slingeren we hoger en hoger en het hele landschap wordt witter en witter. Bij een mooie kerk gaat de motor uit en mag ik uitstappen.

De zon schijnt en de hemel is blauw. Maar aan mijn poten is het koud! Even van dicht bekijken, proeven,….verfrissend en lekker! Oh is dat nu sneeuw?

Ijskoning

We gingen naar een huis op de heuvel en daar zag ik onze wandel vriendin. Oh Itchy, laten we lekker wat crossen om warm te worden? En zo ga ik al voor de eerste keer op mijn neus, want dat witte spul is glad. Maar gelukkig ook zacht en dus speelden we lekker verder. Tot de ijspegels aan mijn snor hingen te tingelen.

Dit was nog maar het begin. Ik kreeg 4 schoenen aan mijn poten, om het ijs tussen mijn tenen weg te houden. Een raar gevoel zo aan mijn voeten, dat wel. Even testen of ik zo nog kon rennen. Gelukkig wel!

En zo gingen we op stap naar sneeuwland. Soms kwam de sneeuw tot aan mijn neus en zelfs bij mijn baasje tot over haar knieën. Dat was lachen! Maar ook vermoeiend om in te lopen. Zo’n beetje zoals in mul zand.

Het ging ook flink omhoog. Vooral onze mensen kwamen zo nu en dan wat adem te kort! Dat was direct een goed excuus om van het mooie witte landschap te genieten en veel foto’s te maken. Natuurlijk ken ik een bos, maar dit is heel anders. Alles is zo wit dat ik soms mijn ogen even dicht deed. Niet zo slim natuurlijk, want al snel liep ik tegen zo’n witte tak. Direct donderde er een hele vracht sneeuw over me heen. Natuurlijk stond baasje Olga weer te lachen!

Tegen een tak gelopen

Ik rook ook wildsporen, maar ze zaten diep bedolven onder die vracht sneeuw. Toch zagen we plots een hert! Oh wat wou ik daar graag naartoe…. maar het mocht niet. De herten hebben hun energie hard nodig om voedsel te zoeken en warm te blijven, zei mijn baasje Olga. En dus bleef ik braaf bij haar….

Even verder waren er diepe banden sporen. Daardoor kon ik even flink rennen. De sneeuw spoot onder mijn poten door en roetsch…. ik ging gewoon onderuit. Behalve wit, koud en mooi, is het ook nog glad… en lag ik mooi op mijn neus. Weer wat geleerd!

Banden sporen in de sneeuw

Na enkele uren ploeteren, genieten en stappen in dat witte landschap ging de zon naar bed. Het was toen hoog tijd om een einde te maken aan de wandeling en afscheid te nemen van het landschap. Mijn schoenen mochten uit en ik kreeg een flinke portie eten. Terwijl onze mensen zich verwarmden aan een dampende kom soep, ben ik wat dichter bij Itchy gekropen. Wanneer zien we elkaar weer?

Uitzicht

Tijd om terug te keren naar de auto en naar huis te rijden. Maar mijn oogjes vielen dicht. Sneeuw is erg vermoeiend!

Jullie beardie ter plaatse,

Noty